ႏုပ်ဳိတဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ အိမ္ခန္းထဲမွာ ပရိေဘာဂေတြ ေနရာခ်ရင္း ျငင္းခုန္ေနၾကတယ္။
ေကာင္မေလး စြာသမွ် ေကာင္ေလးက တင္းခံတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘာမွမလုပ္ႏိုင္၊
မေျပာႏိုင္ဘဲ ျငင္းခုန္တာနဲ႔တင္ လက္ပန္းက်ကုန္ၾကတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အႏွိမ္ခံရတဲ့ ေကာင္ေလးက စကားစတယ္။
"မိန္းမရယ္.... နင္ေျပာသမွ် မွန္တယ္ထားဦး ငါ့ကိုအႏိုင္လိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ လွပတဲ့ဒီညကို နင္အက်ည္းတန္ေစေတာ့မလား?"
"ငါ့ကိုအႏိုင္လိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ လွပတဲ့ဒီညကို နင္အက်ည္းတန္ေစေတာ့မလား?" ေကာင္ေလးေျပာတဲ့စကားက တိုတိုေလးပါ။
ဒါေပမယ့္ "အႏိုင္"လိုခ်င္သူကို ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္တယ္။
"တခ်ဳိ႕အခ်ိန္မွာ မင္းအႏိုင္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ မင္းရႈံးေနပါၿပီ" ဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းႏွစ္သက္မိတယ္။
တကယ္လည္း တခ်ဳိ႕အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏိုင္ရလိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ခံစားမႈအပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရႈံးသြားတယ္။
ျငင္းခုန္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္လိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဟန္ပန္အမႈအရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရႈံးသြားတယ္။ တစ္ဘက္လူကို
အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းလိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ခင္မင္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရႈံးသြားတယ္။
တစ္ခါတေလ ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ထားတာေတြက တကယ္တမ္းေတာ့ ရႈံးေနတာေတြျဖစ္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖရွင္းခ်ိန္မွာ "အက်ဳိးအေၾကာင္း" ရွိရမယ္။
မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ လည္ပင္းရိုးေတြေထာင္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ "အားၿပိဳင္" ေနဖို႔မလိုဘူး။
"ညွာတာ၊ သင့္ျမတ္"တဲ့အျပဳအမႈက "ၾကမ္းတမ္း၊ သန္မာ"တဲ့ အျပဳအမႈထက္ လူေတြလက္ခံၾကတယ္။
ေလာကႀကီးမွာ လူ(၄)မ်ဳိးရွိတယ္။
ပထမလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ မရွိသူ၊ ဆင္ေျခတံုတရား နည္းပါးသူ၊ စိတ္သေဘာထား မျပည့္၀သူျဖစ္တယ္။
ဒုတိယလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ မရွိသူ၊ ဆင္ေျခတံုတရား နည္းပါးသူ၊ စိတ္သေဘာထား ျပည့္၀သူျဖစ္တယ္။
တတိယလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတယ္၊ ဆင္ေျခတံုတရားလည္းရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ "တဇြတ္ထိုး"လုပ္တတ္သူျဖစ္တယ္။
စတုတၳလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတယ္၊ ဆင္ေျခတံုတရားရွိတယ္၊ ညင္ညင္သာသာ ျပဳမႈေျပာဆိုတတ္တယ္။
ပထမလူမ်ဳိးက ဘာမွမပိုင္ဆိုင္တဲ့ "သနားစရာ" ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။
ဒုတိယလူမ်ဳိးက ကိုယ္ပိုင္ဟန္မရွိတဲ့ "မဆင္မျခင္" ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။
တတိယလူမ်ဳိးက လူလူခ်င္းေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့ အႏုပညာကိုမသိတဲ့ "စက္ရုပ္"ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။
စတုတၳလူမ်ဳိးက အိန္လ္ဂ်ယ္နဲ႔တူတဲ့ "ခ်စ္စရာ" ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္တယ္။
စတုတၳလူမ်ဳိးကသာ ေလာကႀကီးကို တကယ့္ေအာင္ႏိုင္သူျဖစ္တယ္။
ေကာင္မေလး စြာသမွ် ေကာင္ေလးက တင္းခံတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘာမွမလုပ္ႏိုင္၊
မေျပာႏိုင္ဘဲ ျငင္းခုန္တာနဲ႔တင္ လက္ပန္းက်ကုန္ၾကတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အႏွိမ္ခံရတဲ့ ေကာင္ေလးက စကားစတယ္။
"မိန္းမရယ္.... နင္ေျပာသမွ် မွန္တယ္ထားဦး ငါ့ကိုအႏိုင္လိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ လွပတဲ့ဒီညကို နင္အက်ည္းတန္ေစေတာ့မလား?"
"ငါ့ကိုအႏိုင္လိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ လွပတဲ့ဒီညကို နင္အက်ည္းတန္ေစေတာ့မလား?" ေကာင္ေလးေျပာတဲ့စကားက တိုတိုေလးပါ။
ဒါေပမယ့္ "အႏိုင္"လိုခ်င္သူကို ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္တယ္။
"တခ်ဳိ႕အခ်ိန္မွာ မင္းအႏိုင္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ မင္းရႈံးေနပါၿပီ" ဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းႏွစ္သက္မိတယ္။
တကယ္လည္း တခ်ဳိ႕အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏိုင္ရလိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ခံစားမႈအပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရႈံးသြားတယ္။
ျငင္းခုန္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္လိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဟန္ပန္အမႈအရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရႈံးသြားတယ္။ တစ္ဘက္လူကို
အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းလိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ခင္မင္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရႈံးသြားတယ္။
တစ္ခါတေလ ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ထားတာေတြက တကယ္တမ္းေတာ့ ရႈံးေနတာေတြျဖစ္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖရွင္းခ်ိန္မွာ "အက်ဳိးအေၾကာင္း" ရွိရမယ္။
မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ လည္ပင္းရိုးေတြေထာင္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ "အားၿပိဳင္" ေနဖို႔မလိုဘူး။
"ညွာတာ၊ သင့္ျမတ္"တဲ့အျပဳအမႈက "ၾကမ္းတမ္း၊ သန္မာ"တဲ့ အျပဳအမႈထက္ လူေတြလက္ခံၾကတယ္။
ေလာကႀကီးမွာ လူ(၄)မ်ဳိးရွိတယ္။
ပထမလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ မရွိသူ၊ ဆင္ေျခတံုတရား နည္းပါးသူ၊ စိတ္သေဘာထား မျပည့္၀သူျဖစ္တယ္။
ဒုတိယလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ မရွိသူ၊ ဆင္ေျခတံုတရား နည္းပါးသူ၊ စိတ္သေဘာထား ျပည့္၀သူျဖစ္တယ္။
တတိယလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတယ္၊ ဆင္ေျခတံုတရားလည္းရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ "တဇြတ္ထိုး"လုပ္တတ္သူျဖစ္တယ္။
စတုတၳလူက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ရွိတယ္၊ ဆင္ေျခတံုတရားရွိတယ္၊ ညင္ညင္သာသာ ျပဳမႈေျပာဆိုတတ္တယ္။
ပထမလူမ်ဳိးက ဘာမွမပိုင္ဆိုင္တဲ့ "သနားစရာ" ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။
ဒုတိယလူမ်ဳိးက ကိုယ္ပိုင္ဟန္မရွိတဲ့ "မဆင္မျခင္" ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။
တတိယလူမ်ဳိးက လူလူခ်င္းေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့ အႏုပညာကိုမသိတဲ့ "စက္ရုပ္"ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။
စတုတၳလူမ်ဳိးက အိန္လ္ဂ်ယ္နဲ႔တူတဲ့ "ခ်စ္စရာ" ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္တယ္။
စတုတၳလူမ်ဳိးကသာ ေလာကႀကီးကို တကယ့္ေအာင္ႏိုင္သူျဖစ္တယ္။
No comments:
Post a Comment