လူတစ္ေယာက္ဟာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ လွပတဲ့ပုလဲလံုးတစ္လံုးကို ရခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ပုလဲလံုးေပၚမွာရွိတဲ့ အမည္းစက္တစ္စက္က သူ႔ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
အမည္းစက္ကို သူဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒီပုလဲလံုးဟာ ကမာၻေပၚမွာ အလွဆံုး၊
အဖိုးအတန္ဆံုးပုလဲျဖစ္မယ္လို႔ သူထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ပုလဲရဲ႕အေပၚဆံုးအလႊာကို သူဖယ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အမည္းစက္က ရွိေနတုန္းပဲ။ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ သူဖယ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ အမည္းစက္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ပုလဲလံုးလည္း ေသးသထက္ေသးသြားၿပီး အမႈန္အျဖစ္ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။
အဲဒီလူဟာ ပုလဲကို ဆံုးရႈံးသြားရတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ အိပ္ရာထက္မွာ ဘံုးဘံုးလဲေတာ့တယ္။
သူလံုးပါးပါးမသြားခင္မွာ “တကယ္လို႔ အစကတည္းက အဲဒီအမည္းစက္ကို ကၽြန္ေတာ္
အေရးမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ထားမွာက လွပတဲ့ ပုလဲလံုးတစ္လံုးျဖစ္တယ္”
လို႔ ေနာင္တရစြာေျပာသြားခဲ့တယ္။
ဒီပံုျပင္ကို သတိရမိတိုင္း အျဖစ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သြားသတိရမိတတ္တယ္။
တေလာက ေန႔တိုင္းနီးပါး ပင္လယ္ေဘးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီမွာ ဆံျဖဴျဖဴလူအိုႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မီွၿပီး ပင္လယ္ေဘးတစ္ေနရာက
ခံုတန္းေပၚမွာထိုင္ၿပီး ပင္လယ္ဖက္ ေငးေမာေနတတ္တာကို အၿမဲလိုလိုေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ခံုေပၚမွာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္လို႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း အၿပံဳးေတြ
ၾကည္ႏူးရိပ္ေတြသန္းလို႔ ပင္လယ္ေဘးမွာ တကယ့္လက္ရာဝင္တဲ့ ရုပ္တုႏွစ္ခုလို အၿမဲရွိေနခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ သူတို႔ေရွ႕သြားၿပီး
“အဘိုးနဲ႔အဘြားက ပင္လယ္ျပင္ကို ႏွစ္သက္ၾကတာလား!” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
အဘိုးအိုက ကၽြန္ေတာ္ကိုၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးကအဘြားအိုကို လက္ညႇိဳးထိုးျပတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ အဘိုးအိုဟာ ဆြံအနားမၾကားသူဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။
အဘြားအိုဟာလည္း မ်က္စိႏွစ္လံုး အလင္းကြယ္ေနသူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးလုိက္တဲ့စကားအတြက္
ကၽြန္ေတာ္အားနာမိေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ မရႊင္ပ်တဲ့ပံု မေပၚခဲ့တဲ့အျပင္
အဘြားအိုက ေႏြးေထြးၾကင္နာတဲ့အသံနဲ႔ “ဟုတ္တယ္… အဘြားတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲတမ္း ပင္လယ္ျပင္ကို လာ“ၾကည့္”ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီအတြက္ ဒီကသူငယ္ အံ့ၾသေနမွာပဲေနာ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္စိတ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ကို
ထည့္မထားရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သာမန္လူေတြနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား!”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အားငယ္တဲ့၊ ဝမ္းနည္းတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြအစား
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့၊ ျပည့္စံုတဲ့ အၿပံဳးေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ ကူးလူးေနခဲ့တယ္။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး
ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတဲ့ အဘိုးအိုနဲ႔အဘြားအိုကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ စြတ္စိုေနခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မသန္စြမ္းတဲ့လူအိုႏွစ္ေယာက္စီကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ရွာေတြ႔ခဲ့တာျဖစ္လိမ့္မယ္။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ တစ္ဘက္သားရဲ႕ မေျပာပေလာက္တဲ့
ခၽြတ္ယြင္းခ်က္၊ အနာအဆာေတြကို ဖယ္ရွားႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထဲ တကယ္ဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့ ပုလဲလံုးကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးၿပီး ခြင့္လႊတ္နားလည္မႈ ေပးႏိုင္တာပဲျဖစ္တယ္။
ဒါမွ တစ္ဦးစိတ္ကိုတစ္ဦးနားလည္ၿပီး တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ခံစားရမွာျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ပုလဲလံုးေပၚမွာရွိတဲ့ အမည္းစက္တစ္စက္က သူ႔ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
အမည္းစက္ကို သူဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒီပုလဲလံုးဟာ ကမာၻေပၚမွာ အလွဆံုး၊
အဖိုးအတန္ဆံုးပုလဲျဖစ္မယ္လို႔ သူထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ပုလဲရဲ႕အေပၚဆံုးအလႊာကို သူဖယ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အမည္းစက္က ရွိေနတုန္းပဲ။ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ သူဖယ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ အမည္းစက္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ပုလဲလံုးလည္း ေသးသထက္ေသးသြားၿပီး အမႈန္အျဖစ္ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။
အဲဒီလူဟာ ပုလဲကို ဆံုးရႈံးသြားရတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ အိပ္ရာထက္မွာ ဘံုးဘံုးလဲေတာ့တယ္။
သူလံုးပါးပါးမသြားခင္မွာ “တကယ္လို႔ အစကတည္းက အဲဒီအမည္းစက္ကို ကၽြန္ေတာ္
အေရးမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ထားမွာက လွပတဲ့ ပုလဲလံုးတစ္လံုးျဖစ္တယ္”
လို႔ ေနာင္တရစြာေျပာသြားခဲ့တယ္။
ဒီပံုျပင္ကို သတိရမိတိုင္း အျဖစ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သြားသတိရမိတတ္တယ္။
တေလာက ေန႔တိုင္းနီးပါး ပင္လယ္ေဘးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီမွာ ဆံျဖဴျဖဴလူအိုႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မီွၿပီး ပင္လယ္ေဘးတစ္ေနရာက
ခံုတန္းေပၚမွာထိုင္ၿပီး ပင္လယ္ဖက္ ေငးေမာေနတတ္တာကို အၿမဲလိုလိုေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ခံုေပၚမွာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္လို႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း အၿပံဳးေတြ
ၾကည္ႏူးရိပ္ေတြသန္းလို႔ ပင္လယ္ေဘးမွာ တကယ့္လက္ရာဝင္တဲ့ ရုပ္တုႏွစ္ခုလို အၿမဲရွိေနခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ သူတို႔ေရွ႕သြားၿပီး
“အဘိုးနဲ႔အဘြားက ပင္လယ္ျပင္ကို ႏွစ္သက္ၾကတာလား!” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
အဘိုးအိုက ကၽြန္ေတာ္ကိုၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးကအဘြားအိုကို လက္ညႇိဳးထိုးျပတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ အဘိုးအိုဟာ ဆြံအနားမၾကားသူဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။
အဘြားအိုဟာလည္း မ်က္စိႏွစ္လံုး အလင္းကြယ္ေနသူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးလုိက္တဲ့စကားအတြက္
ကၽြန္ေတာ္အားနာမိေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ မရႊင္ပ်တဲ့ပံု မေပၚခဲ့တဲ့အျပင္
အဘြားအိုက ေႏြးေထြးၾကင္နာတဲ့အသံနဲ႔ “ဟုတ္တယ္… အဘြားတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲတမ္း ပင္လယ္ျပင္ကို လာ“ၾကည့္”ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီအတြက္ ဒီကသူငယ္ အံ့ၾသေနမွာပဲေနာ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္စိတ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ကို
ထည့္မထားရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သာမန္လူေတြနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား!”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အားငယ္တဲ့၊ ဝမ္းနည္းတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြအစား
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့၊ ျပည့္စံုတဲ့ အၿပံဳးေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ ကူးလူးေနခဲ့တယ္။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး
ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတဲ့ အဘိုးအိုနဲ႔အဘြားအိုကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ စြတ္စိုေနခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မသန္စြမ္းတဲ့လူအိုႏွစ္ေယာက္စီကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ရွာေတြ႔ခဲ့တာျဖစ္လိမ့္မယ္။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ တစ္ဘက္သားရဲ႕ မေျပာပေလာက္တဲ့
ခၽြတ္ယြင္းခ်က္၊ အနာအဆာေတြကို ဖယ္ရွားႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထဲ တကယ္ဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့ ပုလဲလံုးကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးၿပီး ခြင့္လႊတ္နားလည္မႈ ေပးႏိုင္တာပဲျဖစ္တယ္။
ဒါမွ တစ္ဦးစိတ္ကိုတစ္ဦးနားလည္ၿပီး တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ခံစားရမွာျဖစ္တယ္။
No comments:
Post a Comment